Transition

L past

‘คุณก็รู้ผมรักคุณ  มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยหรอ’ ผมพูดกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่กำลังหันหลังเดินหนีผม  ตอนนี้ผมยืนหอบเพราะวิ่งตามเธอมา

‘ฉันเป็นครูเธอเป็นนักเรียน มันไม่มีวันไปกันได้หรอกนะ’ ผู้หญิงคนนั้นหันหลังกลับมาพูดกับผมก่อนเดินจากไป

ทำไมนะ ทำไม.. คุณไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของผมหรอก ไม่ว่าใครหน้าไหนก็มาทำให้ผมรู้สึกแบบที่รู้สึกกับคุณได้  ผมเดินจูงจักรยานคู่ใจตากฝนกำลังจะกลับบ้าน   สมองผมตอนนี้คิดแต่เรื่องผู้หญิงคนนั้น  ผมรักเธอ..

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.. ‘เดินยังไงของนายเนี่ยยย!!’ ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันไปมองที่มาของเสียง แย่แล้ววว..ผมเหยียบเท้าใครก็ไม่รู้

พอผมตั้งสติได้ก็รีบโค้งขอโทษน้ำเสียงนั้น ‘อ..เอ่ออ ผมขอโทษนะครับ’ ผมโค้งขอโทษเขาไป

‘ขอโทษแล้วมันหายเจ็บมั้ยยย’ น้ำเสียงนั้นตอกกลับมาทันทีทันใด 

‘ต้องการอะไรอีกละครับ..ถ้าไม่มีผมขอตัว’ ผมตอบน้ำเสียงชาๆของผมกลับไปทั้งๆที่น้ำเสียงนั้นยังไม่ตอบกลับมา  ผมรีบจูงจักรยานออกจากสถานที่แห่งนั้นพร้อมน้ำเสียงที่ด่าทอตามหลังผมมา  ผมไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับใครหรอกนะ  ยิ่งอารมณ์แบบนี้..

พอมาถึงบ้านผมก็รีบล้มตัวลงที่นอน  ให้ตายสิพรุ่งนี้ผมต้องไปเรียนน ผมต้องไปเจอหน้าใครหลายๆคน พร้อมกับเธอ...  และผมทบทวนเรื่องวันนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเผลอหลับไป..

   เช้าแล้ว.. ผมแต่งตัวโดยไม่รีบเพราะผมเป็นคนตื่นเช้า  ผมต้องการไปโรงเรียนเช้าๆเพื่อไปเฝ้าดูเธอ

  
  โรงเรียนที่นี่ก็วุ่นวายเหมือนวันที่ผ่านๆมา  อ้ออ..ผมลืมบอกไป ผมชื่อ คิมมยองซูหรือแอล  ผมเรียนโรงเรียนการแสดง  คนส่วนมากเรียกผมว่าแอล อาจจะเพราะมันเรียกง่ายมั้งผมก็ไม่ค่อยใส่ใจ

    

    วันเวลาก็ผ่านไปปกติ ชั่วโมงนี้ผมไม่มีเรียน ผมเลยมานั่งเล่นที่ข้างตึก

‘เอ้ยย แอลเป็นไรวะช่วงนี้มึงเหม่อๆนะ’ ดงอูเพื่อนผม มันสนิทกับผมมากเรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาล ดังนั้นผมกับมันจึงใช้สรรพนามเรียกแบบกันเอง


‘เปล่าวะ กูไม่ได้เป็นไร’ ผมรู้ผมโกหกไม่เก่ง  แต่มันก็ไม่ได้ถามอะไรมากอาจจะเพราะมันรู้ใจผม  มันเลยเปลี่ยนเลยเปลี่ยนเรื่องคุยดื้อๆ

‘รู้ป่ะวะมีรุ่นพี่เข้ามาใหม่ปีนี้  น่ารักมากเว้ยย สูงยาวเข่าดีกูว่ามึงต้องสน’

‘ใครวะ’ ผมถามมันกลับ ไม่ใช่เพราะผมสนหรอกนะ  แต่เพราะผมอยากรู้ทันเหตุการณ์บ้านเมืองเท่านั้นเอง

‘นั่นไงเดินมาพอดี รุ่นพี่ซองยอล สูง ขาว เข่ายาวดี’ มึงไปอยู่ไหนมาวะ

ผมหันไปมองตามมันชี้  ที่แท้ก็ไอ้คนที่ด่าผมเมื่อวานนี้เอง โถ่.. ‘เออช่างมันเถอะกูไม่สนอยู่แล้ว’ นั่นสิ ผมไม่สนใครทั้งนั้น  ทั้งใจผมตอนนี้  ผมมีแต่เธอ..

ได้เวลาเข้าเรียนผมกับดงอูก็เดินเข้าเรียนตามปกติ  แต่มันไม่ปกติตตรงเดินสวนกันเธอ ฮโยริน.. เธอเป็นครูสอนเต้นบัลเล่ต์ของโรงเรียนผม  เธอเดินมาพร้อมกับครูผู้ชายอีกคน  แต่ที่เจ็บกว่านั้นคือ เธอเดินผ่านผมไปเฉยๆ..  ทั้งคาบเรียนนั้นผมไม่มีกระจิตกระใจเรียนเพราะคิดแต่เรื่องเธอ...